Van meisje naar vrouw naar moeder

Sinds jongs af aan wist ik dat ik moeder wilde worden. Mijn moeder is mijn grootste voorbeeld. Mijn familie heeft mij gemaakt tot wie ik ben en ik ben er wel tevreden over. Het was nooit een discussiepunt of ik ooit kinderen wilde, je wordt geboren, je groeit op, leert waarden en normen, dan leer je een jongen (in mijn geval) kennen en met hem trouw je en van hem krijg je jouw kinderen en leef je nog lang en gelukkig. Ik heb ook geleerd hoe je met je partner omgaat en hoe je je kinderen opvoedt. Of ik ooit kinderen wilde en dat de optie bestond ze niet te krijgen is mij niet geleerd. Wat mij wel geleerd is is hoe je op kinderen (zusjes en nichten en neven) let, hoe je ze verzorgt en hoe je met ze omgaat en hoe je ze van kind ziet opgroeien tot jonge mannen en vrouwen (waar je ook trots op bent). 

Toen ik mijn vriend kreeg was het eerste (daar lijkt het nu op) wat wij vroegen aan elkaar of wij wel kinderen wilden, niet perse van elkaar maar gewoon in het algemeen, het antwoord daarop was gelukkig 'ja'. We konden met een gerust hart verder met elkaar. 

Op een bepaald moment ben ik er dus inderdaad achter gekomen dat het ook mogelijk is om zonder kinderen door het leven te gaan. Ergens klinkt het leuk, maar die gedachte heeft nooit lang stand gehouden. Ik denk dan altijd aan hoe het zal zijn om als oud vrouwtje door het leven te gaan en alles wat het leven jouw gegeven heeft niet aan jouw kind te kunnen doorgeven. Ik heb een tante die geen kinderen heeft en zij doet het prima, zij heeft ons altijd gesteund en geholpen waar nodig en wij kijken allemaal naar haar om, dus ja blijkbaar krijg je ook wat terug van je neefjes en nichtjes. Uiteindelijk was mijn conclusie dat ik toch graag kinderen wilde en ze op een bepaald moment ook zou krijgen.

Als jonge vrouw wilde ik altijd op mijn vijfentwintigste mijn eerste kind krijgen, het leek mij gewoon een mooie leeftijd om te beginnen aan kinderen. Ik heb er ook altijd heel sterk in geloofd dat wanneer het moment er zou zijn om echt te stoppen met anticonceptie ik dat ook zou weten, hoe ik dat zou weten wist ik nog niet maar ik zou het weten. Ik ben getrouwd op mijn een en twintigste, dus dat was geregeld. En op een bepaald moment zijn wij verhuisd naar Nederland en werd ik op een dag ook vijfentwintig. Geen baby en geen gevoel dat mij verzekerde dat het nu moest gebeuren. Integendeel kreeg ik rond die tijd het gevoel dat ik er niet klaar voor was en niet genoeg spullen in mijn huis had (!) en blablabla, smoesjes om het nog niet te doen. Gelukkig was ik niet heel erg teleurgesteld in mijn besluit. Mijn man en ik studeerden nog allebei en we waren met onze gedachten niet bij het verzorgen van een kind, dus dat besluit was terecht. Verder maakte ik mij ook druk over hoe mijn lichaam zou veranderen en of ik mijn figuur weer terug zou krijgen en meer van dat soort onzin. Hopelijk kunnen meerdere jonge vrouwen zich hierin herkennen. Ik dacht ook dat ik nog meer van de wereld wilde zien en dat het krijgen/hebben van kinderen mij/ons daarin zou belemmeren. 

Intussen ben ik een aantal jaren verder. Mijn man is afgestudeerd, hij heeft bereikt wat hij hier wilde bereiken en is klaar om vader te worden. Ik ben nog niet afgestudeerd en ik ben al klaar om moeder te worden. Ik ben nu bijna acht en twintig jaar en mijn gedachten rond een kind zijn helemaal veranderd. Vroeger dacht ik dat ik mijn lichaam en figuur kwijt zou raken wanneer ik in verwachting zou zijn. Nu denk ik aan mijn groeiende buik (het is nog niet zo ver), aan hoe het elke maand boller gaat worden, aan hoe ik vol trots rond ga lopen dat mijn buik boller aan het worden is, aan hoe mooi het gaat zijn om te weten dat er leven in mij is, aan de bewegingen die mijn kindje gaat maken en waar we samen van gaan genieten, aan de mooie echo's die zullen afdrukken, aan hoe ik heel graag mijn kindje wil zien, aan hoe graag ik het allemaal wil ervaren en wil voelen. Erg romantisch. Ik weet ook dat er minder leuke kanten zijn aan een zwangerschap, maar ik ben helemaal bereid om ze voor lief te nemen en ze als een teken te zien dat ik beter mijn best moet doen en dat het goed gaat met ons.

Het is niet te begrijpen, maar toch is het waar. Een paar weken geleden voelde ik een grote strijd in mij. Mijn verstand zei dat ik nog een jaar moest wachten (omdat ik mijn studie nog niet af heb) met het krijgen van kinderen en mijn hart zei dat het nu moest gebeuren. Mijn hart heeft deze strijd gewonnen en wat een innerlijke rust heb ik gevonden. Ik heb altijd geweten dat als het moment er zou zijn dat ik het zou weten. Het moment is nu. 

Ik heb mijn studie bijna af. Ik heb nu andere landen van de wereld gezien. Mijn huis heeft genoeg spullen. Mijn familie heeft lang genoeg gewacht op onze kinderen, wij hebben lang genoeg gewacht om het wonder te mogen ervaren. Ik heb alles wat ik wilde hebben binnen handbereik. Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar om de offers te brengen die de tijd en de omstandigheden van mij verwachten. Ik ben klaar om mijn lekkere leven zoals die nu is te veranderen en plaats te maken voor ons wondertje. Ik weet ook dat een kind geen belemmering is, maar een deel van mij en mijn man. Iemand die samen met ons op weg gaat. 

Iemand die van ons verwacht dat wij de juiste beslissingen nemen voor ons. Iemand die ons leven rijker en mooier maakt.