Like a dream come true

Na zes lange maanden van hopen en bidden en uiteraard ook stressen is het eindelijk zover, ik ben zwanger. All it took was that one little prayer synchronised in both hearts and there you were. 

Het wachten al die maanden heeft ook zijn charmes gehad, dat kan ik pas achteraf zeggen. Wat ik daar eigenlijk mee bedoel is dat het wachten je tot een nederig mens maakt en het maakt de ervaring van het wel in verwachting raken tot echt iets bijzonders. Misschien zelfs meer dan als je meteen zwanger raakt, maar dat is gewoon mijn gedachte. 

Vanaf het moment dat ik mijn zusjes en nichtjes geboren zag worden, wist ik dat ik ook moeder wilde worden. En toen ik mijn man leerde kennen wist ik ook dat hij de vader zou worden. Het krijgen van kinderen paste altijd in mijn plaatje van mijn ideaal leven. Het krijgen van kinderen is geen doel, maar een droom. En ik ervaar mijn zwangerschap ook echt als een droom die werkelijkheid wordt of is geworden. Gelukkig is het ook een fijne zwangerschap, geen misselijkheid en andere ellende, alleen vermoeidheid en blijdschap.

Briefje aan mijn baby

Lieve baby,
Er zijn nu vijf maanden voorbij sinds wij jou voor het eerst verwachtten. Bijna iedereen zegt dat het geen lange tijd is, maar voor ons is het een eeuwigheid. Elke maand die weer voorbij komt en elk teken van dat jij er niet bent voelt aan als een zware tegenslag. De moed om de goede dingen te blijven doen zinkt mij in de schoenen. Toch weet ik dat ik moet volhouden en dat je op een dag besluit bij ons te komen. 
Je weet het misschien nog niet, jij bent een heel bijzonder kind. Omdat je van mij en M bent. Er is maar een zoals jij en als jij besluit niet te komen, dan gaat er nooit een zoals jij bestaan. Bijzonder, omdat we al jaren aan het voorbereiden zijn op jouw komst. 
Ik heb nu heel erg veel last van onrust en het is vervelend om niet te weten wanneer je komt. Toch heb ik er een blind vertrouwen in dat jij een plan hebt, een plan dat ik niet ken en waarschijnlijk is het een plan dat beter is dan dat van mij of eigenlijk ons.
Iedereen zegt me dat ik het idee los moet laten, alleen kan ik dat niet. Ik heb het geprobeerd. Geloof me, het is een vervelend gevoel om niet te weten. En dat is de reden voor mijn onrust. 
Je bent nu op een plaats waar wij je niet kunnen zien, waarschijnlijk is dat een mooie plaats. Misschien wil je weten wat je terug krijgt voor het komen naar deze kant van het zijn. Je hebt hier twee mensen die heel erg naar je uitkijken, die heel veel te bieden hebben, die heel veel van plan zijn met jou en heel veel in gedachten hebben voor jou, die er alles voor zullen doen om jou te geven wat jij verlangt. Naast deze twee mensen zijn er nog veel meer mensen in minstens twee landen die je op handen zullen dragen. Jij bent nu een engel, je bent mijn engel en wij bieden je menselijkheid met bijna alle voorrechten van een engel. Jij bestaat al, ik kan of eigenlijk wij kunnen jouw aanwezigheid voelen. Je bent onze droom, onze wens, onze missing piece of the puzzle. Ik zie je zo vaak in mijn dromen en ik kan niet meer wachten om je te voelen. 
Jij hebt een plan, ik weet het.  Ze zeggen 'Good things come to those who wait'. En er zit niets anders op dan wachten tot je er bent.

Jouw wachtende ouders,
M&S

How the mind works

Het is grappig om te ervaren dat je op de ene dag zo hoopvol bent en de volgende dag het niet ziet zitten. Het lijkt wel een ping pong game.
Toen we besloten om te  stoppen met anticonceptie heb ik veel opgezocht over gezond leven en gezonde voeding. Dat is volgens mij een passeerd station. Ik maak me nog steeds zorgen over  waarom het niet lukt, maar aan ons eten ligt het niet meer. Of toch wel? Toen ik nog in Suriname woonde waren er wel vaker mensen in mijn directe omgeving zwanger en nu lijkt het veel minder. Dat vind ik vreemd, omdat ik nu in een veel grotere stad woon en ik dacht dat het er meer zouden zijn. Om terug te komen op het eten, ik moet nu veel beter letten op de kwaliteit van het eten en dat hoefde vroeger niet. Mijn oma plantte groente en mijn ouders kweekten kippen en dat is waarmee ik ben opgegroeid.  Volgens mij ben ik wel opgegroeid met gezonde voeding en weet ik ook wat goede kwaliteit is, ik kan het in ieder geval wel proeven. Nu ik volwassen en zelfstandig ben is het mijn taak om de juiste keus te maken. Volgens mij doe ik het vrij goed, we eten gevarieerd, gezond en vers. En dan komt de vraag: ligt het aan het eten of aan mij? (Donderslag en bliksem)
Als het aan mij ligt, dan hoef ik het nog niet te weten. We zijn nog niet zo lang aan het proberen en ik ben 28 en ik zit nog in juiste leeftijdsgroep om  probleemloos een kind te krijgen. Wat wel een spelbreker is is dat ik me zo druk maak om niets. Ik zit nu te stressen om mijn studie ( nergens voor nodig, wat nu niet kan, komt later) en ik maak me zorgen om een zwangerschap die er niet is, dus waarom stress ik eigenlijk? Ik stress, omdat ik bang ben dat ik mooiste deel van mijn leven ga missen. Ik zie een zwangerschap en het krijgen van kinderen als mijn taak als vrouw. Het hoort bij het vrouw zijn en ik wacht er al zeker mijn halve leven op. En wat doe ik als het niet op mijn pad ligt? Ik weet dat er genoeg koppels zijn die een kind adopteren en dan volbreng ik ook mijn leven op een zinvolle manier. We streven allemaal naar voldoening in het leven. Gaat een adoptie mij ook voldoening geven?
Als ik nu beter inzoom op het hele concept van kinderen krijgen, dan stel ik mezelf de vraag wat wil je bereiken? Een zwangerschap is mooi, maar slechts een heel klein deel van het totaal plaatje. Als taak van ouders zie ik dat je moet zorgen voor een goede opvoeding ( een veel omvattend woord) en dat zowel geestelijk als lichamelijk, je moet je kinderen sturen en begeleiden, waar nodig zelfs terug kunnen roepen, je moet je kinderen een goede opleiding gevenen ook helpen om een goede studie keuze te maken, we komen als mens zo vaak keuzes tegen die bepalen hoe ons leven eruit zal zien vanaf dat punt en als ouders kun je je kind helpen. Maakt het dan nog uit of het kind uit jouw buik komt? Nee! Als je een kind op het rechte pad wilt zetten en hij is er tegen, dan gaat dat kind zich tegen jou verzetten ongracht of hij uit jouw buik komt of niet. Met andere woorden het gedrag van een kind blijft hetzelfde ongeacht of hij uit jouw buik komt.
En als ik weer naar baby foto's van collega's kijk, dan denk ik dat het ook wil met alle klachten die voor mij bestemd zijn. Voorlopig laat ik het op ping pong, dat houdt het leven spannend.

Strike two

Wat is het toch een teleurstelling als je weer ongesteld wordt. Er zijn weer twee maanden voorbij sinds de laatste pil en eigenlijk zou ik al zwanger willen zijn. Dat het de eerste maand niet lukte was wel duidelijk. En dat het de tweede maand ook niet zou lukken was ook te verwachten. Ik had het de week van de ovulatie zo druk met het afsluiten van het (school)jaar dat ik wist dat het niet zou komen. En toch ervaar ik het als een grote teleurstelling en mislukking. Mijn man en ik hebben de week na de ovulatie een heerlijke week in Marokko doorgebracht en zo zijn wij weer tot rust gekomen. Er was rust tot het moment dat ik hem zei dat ik ongesteld was geworden. Die arme man kon niet meer slapen en dacht aan allerlei doom-scenario's. Uiteraard deed ik ook mee, ondanks ik mij rustig hield. Wat als er een fout bij hem was of als de fout bij mij was? Hoe zouden we het dan doen? Wie zouden we dan vragen om een kindje van te krijgen of voor ons te krijgen? Wat doen we toch zo verkeerd? Allemaal vragen die je niet kunnen laten slapen en ook niet kunnen laten relaxen. 
Toen ik mijn buurvrouw vertelde van ons voornemen, was het eerste dat zij zei om het vooral rustig aan te doen en het proces te accepteren zoals het komt. Maar die freaking onzekerheid die ermee komt is zo frustrerend. Mijn man en ik allebei mensen die het vreselijk vinden om in onzekerheid te leven en die zwangerschap is wel een grote bron van onzekerheid. 

Uiteindelijk kun je toch niets eraan doen en moet je het gewoon afwachten. Zoals een leerling van mij het zei "een kind neem je niet, een kind krijg je". Hij zei dat zijn moeder dat altijd zei en dit heb ik ook van meerdere mensen gehoord, maar toen mijn leerling dat zei was het toch anders. De eerste gedachte die ik kreeg is dat hij naar zijn moeder luisterde en dat hij de dingen ook onthoudt. Diezelfde leerling zei ook dat als ik een kind wilde het wel snel zou komen, omdat ik door zoveel goede fibes omringt ben dat het niet anders kan dan goed gaan en dat heeft mij toch echt geraakt. Zoiets vergeet je toch niet zo snel, zo vanuit het hart. 
Dit geeft toch weer nieuwe energie om met goede moed verder te gaan en het nog een keer te proberen en nog een keer en nog een keer. Tenslotte hoef ik mij voorlopig nergens druk over te maken. De dokter zegt dat het ongeveer een jaar kan duren voordat ik zwanger ben en zo ver zijn we nog lang niet. Als ik naar baby-programma's kijk, dan zie ik toch regelmatig vrouwen die vertellen dat ze lang bezig waren en het is ze toch gelukt. En een ding is zeker: die pil hoef ik niet meer. Het maakt niet uit hoe lang het duurt, want wanneer het kindje er is, dan ga ik toch heel blij en ik vind dat hij/zij het wachten waard is.  

Mind games

Het is intussen vier weken geleden dat ik gestopt ben met de pil. Ik ben heel enthousiast begonnen aan mijn traject en eigenlijk mijn nieuw leven. Nog nooit in mijn leven was ik zo enthousiast en gemotiveerd om alles goed te doen. Ik zoek naar informatie op het internet, ik praat met buren, vriendinnen en familie over wat goed en gezond is, ik koop boeken over zwangerschap en ga zo maar door. Vroeger toen ik aan iets begon ging het erg impulsief: ik vind het leuk, dus ik doe het en ik zie het wel. Dit is voor het eerst dat mij zo druk maak en alle informatie opzoek. Waarschijnlijk hoort het bij de tijd waarin ik leef en misschien ook het land en misschien ook de leeftijd. 

Vier weken geleden heb ik netjes op mijn kalender de data van mijn eerste menstruatiedag en in theorie de dag van mijn ovulatie aangestipt. Motivatie doet dat met mij, ik moet alles precies en zeker weten. Ik voelde mij goed en ik heb alles volgens "het boekje" gedaan en volgens mezelf zou het wel gelukt moeten zijn. In de afgelopen vier weken heb ik weer aambeien gekregen en erg veel moeite en pijn gehad die erbij hoort, ik heb allerlei nieuwe sappen leren drinken (in het bijzonder om de aambeien te verhelpen), ik heb tijdschriften over zwangerschap gekocht, ik heb uit het niets een blaasontsteking gekregen, ik ben vaker naar de dokter gegaan dan gebruikelijk is voor mij en ik ben heel erg gelukkig geweest.
Een paar dagen geleden werd in 's nachts wakker met buikpijn. Eerst dacht ik dat ik naar de wc moest en ik ben opgestaan en gaan plassen. Het hield niet op, daarna ben ik nog twee keer achter elkaar opgestaan om weer op de wc te zitten. Toen had ik het wel gehad, want wat zal het anders zijn en ik werd koud. Een paar uur later werd ik wakker met de verschrikkelijke drang om te plassen. Ik ben weer opgestaan om te gaan plassen en de drang hield niet op en daarnaast voelde ik een nare pijn in de omgeving van mijn blaas. De pijn hield maar niet op en het enige wat wel hielp was op de wc zitten en mijn blaas ontspannen. Op den duur ben ik weer in bed gegaan en ik heb mij op iets anders dan de pijn geconcentreerd en toen ik weer even in slaap vallen. Na niet al te lange tijd werd weer wakker om te gaan plassen en de pijn bleef aanhouden. Er zat niets anders op dan mij ziekmelden en naar de dokter gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Voor ik naar de dokter ging moest ik eerst mijn temperatuur opmeten. Dat heb ik ook gedaan en ik heb daarna ook mijn urine laten testen. De assistente zei dat ik het goed had aangevoeld en dat het inderdaad een blaasontsteking is. Ze zei erbij dat het ook zou kunnen dat ik zwanger ben en ik heel hard knikken dat het ook zo kon zijn. Zij vroeg hoe lang en ik zei dat als het zo was dat het dan twee weken zo zou zijn. Dus zij heeft ervoor gezorgd dat ik de juiste medicijnen kreeg en ik mocht naar huis. Ik was helemaal in de wolken van mijn blaasontsteking, want ik dacht dat het het teken was dat ik zwanger was. Natuurlijk ook mijn man (en mijn vriendinnen) berichtjes gestuurd en verteld hoe en wat bij de dokter. Later die dag heb ik ook zwangerschapstests gekocht en ik zou het pas gebruiken als mijn man thuis was. Van de buurvrouw en mijn vriendin had ik al gehoord dat je liever 's ochtends kan testen, maar wij konden niet wachten en hebben het alsnog die avond getest. Het resultaat was niet zwanger. Dan wordt je wel helemaal down. Ik wilde het niet geloven en ik schreef die negatieve test toe aan een verdunde plas die eruit kwam, omdat ik zo vaak moest plassen op een dag. Ik zou wachten en na een week of zeker na de kuur weer proberen. Ook dat hoefde niet, want de volgende ochtend kwam de menstruatie al. Hieruit concludeerde ik dat het toch echt niet zo was. Na nog een paar uren down zijn had ik het gehad en kreeg ik weer nieuwe moed (ook dankzij mijn man). 
Na tien jaren de pil geslikt te hebben is het niet vreemd dat je lichaam ook wat ontwenning nodig heeft. Gelukkig is de menstruatie hoeveelheid weer haar oude zelf en heb ik ook het gevoel dat de natuur het nu wel weer overgenomen heeft. Dus nieuwe maand, nieuwe kansen. We gaan ervoor. Als ik geduldig wacht op de natuur om haar werk te doen, dan hoef ik mij verder geen zorgen te maken.

Het gekke is dat ik echt dacht dat ik zwanger was en dat ik ook allerlei dingen voelde in mijn buik. Ik moest ook van mezelf beter gaan letten op mijn lichaam en de signalen die het gaf. Het is alleen zo dat ik dan dingen ben gaan zien die er niet waren. Of mijn lichaam speelt een spelletje met mijn hersenen of omgekeerd, maar ergens ben ik voor de gek gehouden. Toch kan ik erom lachen en als het nodig is ga ik er nog een keer in trappen. 

Safety first

Deze blog begin ik met een bekentenis: Ik rijd vaker door als het (stop)licht op oranje springt en dat doe ook als ik zeker weet dat ik alsnog door rood rijd. Ik ben mij ervan bewust dat dit gevaarlijk kan zijn en negatieve gevolgen voor andere weggebruikers kan hebben. Deze gevolgen kunnen zelfs zo erg zijn dat iemand blijvend letsel overhoudt, meestal rijd ik niet harder dan de maximum snelheid. 

Als ik mezelf zoveel moeite zie doen om gezond te zijn en gezond te eten en noem maar op om mijn lichaam erop voor te bereiden om een zwangerschap succesvol te volbrengen, dan denk ik dat die bezorgdheid niet zou moeten afnemen als mijn kind op de wereld is. Ik denk ook niet dat ik de enige ben die haar eigen gezondheid en dat van haar kind(eren) zo serieus neemt. Ik denk dat heel veel vrouwen dat doen, maar er zijn altijd uitzonderingen. 

Laatst reed ik naar mijn werk en ik was op de linkerbaan op een tweebaansweg (éénrichtingsweg). Naast mij op de rechter-baan was er een vrouw met twee kinderen in de auto. Wij stonden stil bij een stoplicht en toen het groen werd en wij de bocht maakten kwam zij op mijn weghelft, zonder richting te geven en volgens mij ook zonder dat dat haar bedoeling was. Hoe kan je zo onvoorzichtig zijn? Ik ken die vrouw niet en ik weet ook niet of zij altijd zo roekeloos/dom rijdt, maar ik vraag me wel af of je als vrouw niet voorzichtiger moet zijn op de weg (zeker als je met je kinderen in de auto zit). Wat mij verbaast is dat mensen wel met kinderstoel(len) rijden in de auto en vervolgens als een idioot achter het stuur doen. 

Ik heb een keer een verhaal gehoord over een moeder die met haar twee kinderen tegen richting de snelweg opreed/afreed. Dat kan een foutje zijn, maar dan verwacht ik wel dat je daarna zeer voorzichtig bent en alles op alles zet om het in het vervolg beter op te letten. Oke, het is geen foutje om tegen-richting te rijden, maar als je het verkeer helemaal niet gewend bent, dan kan het gebeuren. Gelukkig zijn de mensen in dit verhaal er zonder kleerscheuren van af gekomen, maar je zou als moeder toch drie keer moeten nadenken voor de je volgende keer auto instapt.  Nu nogmaals mijn vraag: Hoe kan je zo onvoorzichtig zijn? Denk wel aan andermans kinderen als je niet aan jouw kinderen wilt denken. Je zou toch ook niet andermans kinderen willen vermoorden door jouw fout! 

Ik kan zo nog andere voorbeelden noemen van dingen die ik om mij heen zie, maar dat is niet het doel van mijn blog. Het doel is om de veiligheid van jouw gezin voor op te stellen. Je doet erg veel moeite om jezelf gezond en wel te houden voor jouw ongeboren kind en die verantwoordelijkheid draag je altijd bij je. Het zijn tenslotte de ouders die een voorbeeld voor hun kinderen zijn. 

Van vrije tijd naar familie-tijd

Het verbaast mij hoe snel de denkwijze van mij verandert. Vroeger maakte ik mij druk of ik wel genoeg vrije tijd zou hebben als ik een kindje had. Die gedachte is niet zo vreemd als je werkt en studeert. In tegenstelling tot heel wat mensen hoef ik geen volle baan te hebben, maar met de studie erbij ben ik meer dan zestig uur in de week bezig met alles. En die inventarisatie geeft al aan dat het echt te veel is. Daarom hadden mijn man en ik besloten om eerst de studie af te ronden en dan te beginnen. Op zich is dit ook een logisch besluit, een besluit die je in mijn geval maar zo lang vol kan houden. 

Intussen heb ik het grootste deel van mijn studie achter de rug en gaat het toch kriebelen. Nu heb ook toegegeven aan de kriebels, maar hoe zit het met de overige redenen die mij ervan weerhielden om te beginnen aan een kindje.
Laten we beginnen met vrije tijd. Nou, vrije tijd wordt familie tijd. Er zijn momenten waarop ik graag even alleen wil zijn en even in mijn eigen wereldje rond wil lopen. Gaat dat nog lukken? Allereerst denk ik dat mijn wereldje ons wereldje wordt en daarnaast denk ik dat ik altijd een beroep kan doen op mijn moeder en mijn twee lieve zusjes om een uurtje te babysitten. Ik ben gelukkig niet helemaal alleen en kan ik ook een beroep doen op mijn wederhelft. Mijn man en ik geven elkaar de ruimte om ook dingen te doen die wij zelf graag willen doen en leuk vinden. Dit verlangen gaat niet weg nadat je een kind hebt en daarom is het belangrijk dat wij ook hierin een balans vinden. Het is ook gewoon fijn om even niets te Moeten. Er zijn ook momenten waarop je het niet helemaal in de hand hebt en het gewoon moet doen voor je kind, maar als ik zo om mij heen kijk dan doen de meeste ouders dat met heel veel plezier. Hoe gek het ook klinkt en wat het eigenlijk is kan niemand goed beschrijven, het enige wat ik concludeer is dat het wel voldoening geeft en daar doe je het voor. Dus vrije tijd wordt familie tijd. Het hele gebeuren rondom een kind verzorgen maakt ook dat je als koppel een hechtere team wordt en als mijn moeder en zusjes ook meedoen, dan wordt het team alleen maar groter. 
Ten tweede financiële situatie en vakantie. Toen wij vier jaar geleden hier kwamen hebben wij hard gewerkt en weinig leuke dingen gedaan, dat is nu wel anders. Dit jaar is een record vakantie-jaar geweest, wij zijn namelijk elke vakantie ergens geweest. Daar ben ik erg trots op en blij om. Een kind kost veel geld. Ik heb al rond gekeken en kinderkleding bijvoorbeeld is net zo duur als kleding voor volwassenen. En ja, ook hier kun je overdrijven. Wie ervoor kiest om het duurste te kopen en te hebben gaat veel geld kwijt zijn en wie voor een redelijke prijs inkopen doet kan besparen. Als ik ook goed let op mijn geld let en verstandig mijn boodschappen haal, dan hoef ik niet in een crisis te raken. Zo vaak op vakantie gaan is leuk, maar ook daar zijn er grenzen als je een kindje hebt. Toch heb ik niet het gevoel dat ik iets aan het opgeven ben. De vakantie krijgt een andere invulling waar ik erg naar uit kijk. 
Ten derde verandert mijn leven helemaal. Vaak als ik aan kinderen krijgen denk, dan denk ik aan een schattige baby. Die gedachte is leuk, maar baby's worden ook groot en krijgen een eigen wil en kunnen zelf nadenken, je snapt het. In het begin zijn ze engeltjes en later worden het zelfs duiveltjes. Ik zie zo vaak schreeuwende moeders op straat lopen en ik denk "dit gaat mij ook overkomen". Kinderen zijn ook vermoeiend op den duur. Ze hebben erg veel energie en je kunt het niet altijd bijhouden. Ik moet daar gewoon vrede mee hebben en mijn kind leren dat er ook daar een balans bij hoort. Uit vele artikelen haal ik dat een vast ritme veel wonderen doet voor een kind. Een kind moet ook de tijd hebben om te kunnen spelen en zijn energie kwijtraken, als ik daar ook rekening mee houd, dan moet het goed komen. 
Ten vierde hoeveel zou ik moeten gaan werken? Dat kinderen veel geld kosten is al bekend. Ik werk nu ongeveer zestig procent en het gaat wel goed. Ik houd er niet van om heel druk te zijn en ik krijg geen kindje om het kindje vervolgens bij mijn moeder achter te laten of in een kinderopvang. Het is niet wat ik wil. Ik houd van halve dagen werken en dat lijkt mij ook verstandig om te blijven doen. Als het in de toekomst nodig is om meer te gaan werken, dan zal ik dat ook doen (waarschijnlijk). 

Het belangrijkste van alles is dat ik ervoor moet zorgen om altijd een goede balans te vinden. Dat is niet alleen in mijn eigen voordeel, maar ook in het voordeel van mijn gezinsleven. 
Er zijn nog meer punten die ik wil bespreken, maar het is te veel voor één blogje.