Wat is het toch een teleurstelling als je weer ongesteld wordt. Er zijn weer twee maanden voorbij sinds de laatste pil en eigenlijk zou ik al zwanger willen zijn. Dat het de eerste maand niet lukte was wel duidelijk. En dat het de tweede maand ook niet zou lukken was ook te verwachten. Ik had het de week van de ovulatie zo druk met het afsluiten van het (school)jaar dat ik wist dat het niet zou komen. En toch ervaar ik het als een grote teleurstelling en mislukking. Mijn man en ik hebben de week na de ovulatie een heerlijke week in Marokko doorgebracht en zo zijn wij weer tot rust gekomen. Er was rust tot het moment dat ik hem zei dat ik ongesteld was geworden. Die arme man kon niet meer slapen en dacht aan allerlei doom-scenario's. Uiteraard deed ik ook mee, ondanks ik mij rustig hield. Wat als er een fout bij hem was of als de fout bij mij was? Hoe zouden we het dan doen? Wie zouden we dan vragen om een kindje van te krijgen of voor ons te krijgen? Wat doen we toch zo verkeerd? Allemaal vragen die je niet kunnen laten slapen en ook niet kunnen laten relaxen.
Toen ik mijn buurvrouw vertelde van ons voornemen, was het eerste dat zij zei om het vooral rustig aan te doen en het proces te accepteren zoals het komt. Maar die freaking onzekerheid die ermee komt is zo frustrerend. Mijn man en ik allebei mensen die het vreselijk vinden om in onzekerheid te leven en die zwangerschap is wel een grote bron van onzekerheid.
Uiteindelijk kun je toch niets eraan doen en moet je het gewoon afwachten. Zoals een leerling van mij het zei "een kind neem je niet, een kind krijg je". Hij zei dat zijn moeder dat altijd zei en dit heb ik ook van meerdere mensen gehoord, maar toen mijn leerling dat zei was het toch anders. De eerste gedachte die ik kreeg is dat hij naar zijn moeder luisterde en dat hij de dingen ook onthoudt. Diezelfde leerling zei ook dat als ik een kind wilde het wel snel zou komen, omdat ik door zoveel goede fibes omringt ben dat het niet anders kan dan goed gaan en dat heeft mij toch echt geraakt. Zoiets vergeet je toch niet zo snel, zo vanuit het hart.
Dit geeft toch weer nieuwe energie om met goede moed verder te gaan en het nog een keer te proberen en nog een keer en nog een keer. Tenslotte hoef ik mij voorlopig nergens druk over te maken. De dokter zegt dat het ongeveer een jaar kan duren voordat ik zwanger ben en zo ver zijn we nog lang niet. Als ik naar baby-programma's kijk, dan zie ik toch regelmatig vrouwen die vertellen dat ze lang bezig waren en het is ze toch gelukt. En een ding is zeker: die pil hoef ik niet meer. Het maakt niet uit hoe lang het duurt, want wanneer het kindje er is, dan ga ik toch heel blij en ik vind dat hij/zij het wachten waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten