Mind games

Het is intussen vier weken geleden dat ik gestopt ben met de pil. Ik ben heel enthousiast begonnen aan mijn traject en eigenlijk mijn nieuw leven. Nog nooit in mijn leven was ik zo enthousiast en gemotiveerd om alles goed te doen. Ik zoek naar informatie op het internet, ik praat met buren, vriendinnen en familie over wat goed en gezond is, ik koop boeken over zwangerschap en ga zo maar door. Vroeger toen ik aan iets begon ging het erg impulsief: ik vind het leuk, dus ik doe het en ik zie het wel. Dit is voor het eerst dat mij zo druk maak en alle informatie opzoek. Waarschijnlijk hoort het bij de tijd waarin ik leef en misschien ook het land en misschien ook de leeftijd. 

Vier weken geleden heb ik netjes op mijn kalender de data van mijn eerste menstruatiedag en in theorie de dag van mijn ovulatie aangestipt. Motivatie doet dat met mij, ik moet alles precies en zeker weten. Ik voelde mij goed en ik heb alles volgens "het boekje" gedaan en volgens mezelf zou het wel gelukt moeten zijn. In de afgelopen vier weken heb ik weer aambeien gekregen en erg veel moeite en pijn gehad die erbij hoort, ik heb allerlei nieuwe sappen leren drinken (in het bijzonder om de aambeien te verhelpen), ik heb tijdschriften over zwangerschap gekocht, ik heb uit het niets een blaasontsteking gekregen, ik ben vaker naar de dokter gegaan dan gebruikelijk is voor mij en ik ben heel erg gelukkig geweest.
Een paar dagen geleden werd in 's nachts wakker met buikpijn. Eerst dacht ik dat ik naar de wc moest en ik ben opgestaan en gaan plassen. Het hield niet op, daarna ben ik nog twee keer achter elkaar opgestaan om weer op de wc te zitten. Toen had ik het wel gehad, want wat zal het anders zijn en ik werd koud. Een paar uur later werd ik wakker met de verschrikkelijke drang om te plassen. Ik ben weer opgestaan om te gaan plassen en de drang hield niet op en daarnaast voelde ik een nare pijn in de omgeving van mijn blaas. De pijn hield maar niet op en het enige wat wel hielp was op de wc zitten en mijn blaas ontspannen. Op den duur ben ik weer in bed gegaan en ik heb mij op iets anders dan de pijn geconcentreerd en toen ik weer even in slaap vallen. Na niet al te lange tijd werd weer wakker om te gaan plassen en de pijn bleef aanhouden. Er zat niets anders op dan mij ziekmelden en naar de dokter gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Voor ik naar de dokter ging moest ik eerst mijn temperatuur opmeten. Dat heb ik ook gedaan en ik heb daarna ook mijn urine laten testen. De assistente zei dat ik het goed had aangevoeld en dat het inderdaad een blaasontsteking is. Ze zei erbij dat het ook zou kunnen dat ik zwanger ben en ik heel hard knikken dat het ook zo kon zijn. Zij vroeg hoe lang en ik zei dat als het zo was dat het dan twee weken zo zou zijn. Dus zij heeft ervoor gezorgd dat ik de juiste medicijnen kreeg en ik mocht naar huis. Ik was helemaal in de wolken van mijn blaasontsteking, want ik dacht dat het het teken was dat ik zwanger was. Natuurlijk ook mijn man (en mijn vriendinnen) berichtjes gestuurd en verteld hoe en wat bij de dokter. Later die dag heb ik ook zwangerschapstests gekocht en ik zou het pas gebruiken als mijn man thuis was. Van de buurvrouw en mijn vriendin had ik al gehoord dat je liever 's ochtends kan testen, maar wij konden niet wachten en hebben het alsnog die avond getest. Het resultaat was niet zwanger. Dan wordt je wel helemaal down. Ik wilde het niet geloven en ik schreef die negatieve test toe aan een verdunde plas die eruit kwam, omdat ik zo vaak moest plassen op een dag. Ik zou wachten en na een week of zeker na de kuur weer proberen. Ook dat hoefde niet, want de volgende ochtend kwam de menstruatie al. Hieruit concludeerde ik dat het toch echt niet zo was. Na nog een paar uren down zijn had ik het gehad en kreeg ik weer nieuwe moed (ook dankzij mijn man). 
Na tien jaren de pil geslikt te hebben is het niet vreemd dat je lichaam ook wat ontwenning nodig heeft. Gelukkig is de menstruatie hoeveelheid weer haar oude zelf en heb ik ook het gevoel dat de natuur het nu wel weer overgenomen heeft. Dus nieuwe maand, nieuwe kansen. We gaan ervoor. Als ik geduldig wacht op de natuur om haar werk te doen, dan hoef ik mij verder geen zorgen te maken.

Het gekke is dat ik echt dacht dat ik zwanger was en dat ik ook allerlei dingen voelde in mijn buik. Ik moest ook van mezelf beter gaan letten op mijn lichaam en de signalen die het gaf. Het is alleen zo dat ik dan dingen ben gaan zien die er niet waren. Of mijn lichaam speelt een spelletje met mijn hersenen of omgekeerd, maar ergens ben ik voor de gek gehouden. Toch kan ik erom lachen en als het nodig is ga ik er nog een keer in trappen. 

Safety first

Deze blog begin ik met een bekentenis: Ik rijd vaker door als het (stop)licht op oranje springt en dat doe ook als ik zeker weet dat ik alsnog door rood rijd. Ik ben mij ervan bewust dat dit gevaarlijk kan zijn en negatieve gevolgen voor andere weggebruikers kan hebben. Deze gevolgen kunnen zelfs zo erg zijn dat iemand blijvend letsel overhoudt, meestal rijd ik niet harder dan de maximum snelheid. 

Als ik mezelf zoveel moeite zie doen om gezond te zijn en gezond te eten en noem maar op om mijn lichaam erop voor te bereiden om een zwangerschap succesvol te volbrengen, dan denk ik dat die bezorgdheid niet zou moeten afnemen als mijn kind op de wereld is. Ik denk ook niet dat ik de enige ben die haar eigen gezondheid en dat van haar kind(eren) zo serieus neemt. Ik denk dat heel veel vrouwen dat doen, maar er zijn altijd uitzonderingen. 

Laatst reed ik naar mijn werk en ik was op de linkerbaan op een tweebaansweg (éénrichtingsweg). Naast mij op de rechter-baan was er een vrouw met twee kinderen in de auto. Wij stonden stil bij een stoplicht en toen het groen werd en wij de bocht maakten kwam zij op mijn weghelft, zonder richting te geven en volgens mij ook zonder dat dat haar bedoeling was. Hoe kan je zo onvoorzichtig zijn? Ik ken die vrouw niet en ik weet ook niet of zij altijd zo roekeloos/dom rijdt, maar ik vraag me wel af of je als vrouw niet voorzichtiger moet zijn op de weg (zeker als je met je kinderen in de auto zit). Wat mij verbaast is dat mensen wel met kinderstoel(len) rijden in de auto en vervolgens als een idioot achter het stuur doen. 

Ik heb een keer een verhaal gehoord over een moeder die met haar twee kinderen tegen richting de snelweg opreed/afreed. Dat kan een foutje zijn, maar dan verwacht ik wel dat je daarna zeer voorzichtig bent en alles op alles zet om het in het vervolg beter op te letten. Oke, het is geen foutje om tegen-richting te rijden, maar als je het verkeer helemaal niet gewend bent, dan kan het gebeuren. Gelukkig zijn de mensen in dit verhaal er zonder kleerscheuren van af gekomen, maar je zou als moeder toch drie keer moeten nadenken voor de je volgende keer auto instapt.  Nu nogmaals mijn vraag: Hoe kan je zo onvoorzichtig zijn? Denk wel aan andermans kinderen als je niet aan jouw kinderen wilt denken. Je zou toch ook niet andermans kinderen willen vermoorden door jouw fout! 

Ik kan zo nog andere voorbeelden noemen van dingen die ik om mij heen zie, maar dat is niet het doel van mijn blog. Het doel is om de veiligheid van jouw gezin voor op te stellen. Je doet erg veel moeite om jezelf gezond en wel te houden voor jouw ongeboren kind en die verantwoordelijkheid draag je altijd bij je. Het zijn tenslotte de ouders die een voorbeeld voor hun kinderen zijn. 

Van vrije tijd naar familie-tijd

Het verbaast mij hoe snel de denkwijze van mij verandert. Vroeger maakte ik mij druk of ik wel genoeg vrije tijd zou hebben als ik een kindje had. Die gedachte is niet zo vreemd als je werkt en studeert. In tegenstelling tot heel wat mensen hoef ik geen volle baan te hebben, maar met de studie erbij ben ik meer dan zestig uur in de week bezig met alles. En die inventarisatie geeft al aan dat het echt te veel is. Daarom hadden mijn man en ik besloten om eerst de studie af te ronden en dan te beginnen. Op zich is dit ook een logisch besluit, een besluit die je in mijn geval maar zo lang vol kan houden. 

Intussen heb ik het grootste deel van mijn studie achter de rug en gaat het toch kriebelen. Nu heb ook toegegeven aan de kriebels, maar hoe zit het met de overige redenen die mij ervan weerhielden om te beginnen aan een kindje.
Laten we beginnen met vrije tijd. Nou, vrije tijd wordt familie tijd. Er zijn momenten waarop ik graag even alleen wil zijn en even in mijn eigen wereldje rond wil lopen. Gaat dat nog lukken? Allereerst denk ik dat mijn wereldje ons wereldje wordt en daarnaast denk ik dat ik altijd een beroep kan doen op mijn moeder en mijn twee lieve zusjes om een uurtje te babysitten. Ik ben gelukkig niet helemaal alleen en kan ik ook een beroep doen op mijn wederhelft. Mijn man en ik geven elkaar de ruimte om ook dingen te doen die wij zelf graag willen doen en leuk vinden. Dit verlangen gaat niet weg nadat je een kind hebt en daarom is het belangrijk dat wij ook hierin een balans vinden. Het is ook gewoon fijn om even niets te Moeten. Er zijn ook momenten waarop je het niet helemaal in de hand hebt en het gewoon moet doen voor je kind, maar als ik zo om mij heen kijk dan doen de meeste ouders dat met heel veel plezier. Hoe gek het ook klinkt en wat het eigenlijk is kan niemand goed beschrijven, het enige wat ik concludeer is dat het wel voldoening geeft en daar doe je het voor. Dus vrije tijd wordt familie tijd. Het hele gebeuren rondom een kind verzorgen maakt ook dat je als koppel een hechtere team wordt en als mijn moeder en zusjes ook meedoen, dan wordt het team alleen maar groter. 
Ten tweede financiële situatie en vakantie. Toen wij vier jaar geleden hier kwamen hebben wij hard gewerkt en weinig leuke dingen gedaan, dat is nu wel anders. Dit jaar is een record vakantie-jaar geweest, wij zijn namelijk elke vakantie ergens geweest. Daar ben ik erg trots op en blij om. Een kind kost veel geld. Ik heb al rond gekeken en kinderkleding bijvoorbeeld is net zo duur als kleding voor volwassenen. En ja, ook hier kun je overdrijven. Wie ervoor kiest om het duurste te kopen en te hebben gaat veel geld kwijt zijn en wie voor een redelijke prijs inkopen doet kan besparen. Als ik ook goed let op mijn geld let en verstandig mijn boodschappen haal, dan hoef ik niet in een crisis te raken. Zo vaak op vakantie gaan is leuk, maar ook daar zijn er grenzen als je een kindje hebt. Toch heb ik niet het gevoel dat ik iets aan het opgeven ben. De vakantie krijgt een andere invulling waar ik erg naar uit kijk. 
Ten derde verandert mijn leven helemaal. Vaak als ik aan kinderen krijgen denk, dan denk ik aan een schattige baby. Die gedachte is leuk, maar baby's worden ook groot en krijgen een eigen wil en kunnen zelf nadenken, je snapt het. In het begin zijn ze engeltjes en later worden het zelfs duiveltjes. Ik zie zo vaak schreeuwende moeders op straat lopen en ik denk "dit gaat mij ook overkomen". Kinderen zijn ook vermoeiend op den duur. Ze hebben erg veel energie en je kunt het niet altijd bijhouden. Ik moet daar gewoon vrede mee hebben en mijn kind leren dat er ook daar een balans bij hoort. Uit vele artikelen haal ik dat een vast ritme veel wonderen doet voor een kind. Een kind moet ook de tijd hebben om te kunnen spelen en zijn energie kwijtraken, als ik daar ook rekening mee houd, dan moet het goed komen. 
Ten vierde hoeveel zou ik moeten gaan werken? Dat kinderen veel geld kosten is al bekend. Ik werk nu ongeveer zestig procent en het gaat wel goed. Ik houd er niet van om heel druk te zijn en ik krijg geen kindje om het kindje vervolgens bij mijn moeder achter te laten of in een kinderopvang. Het is niet wat ik wil. Ik houd van halve dagen werken en dat lijkt mij ook verstandig om te blijven doen. Als het in de toekomst nodig is om meer te gaan werken, dan zal ik dat ook doen (waarschijnlijk). 

Het belangrijkste van alles is dat ik ervoor moet zorgen om altijd een goede balans te vinden. Dat is niet alleen in mijn eigen voordeel, maar ook in het voordeel van mijn gezinsleven. 
Er zijn nog meer punten die ik wil bespreken, maar het is te veel voor één blogje.

Van meisje naar vrouw naar moeder

Sinds jongs af aan wist ik dat ik moeder wilde worden. Mijn moeder is mijn grootste voorbeeld. Mijn familie heeft mij gemaakt tot wie ik ben en ik ben er wel tevreden over. Het was nooit een discussiepunt of ik ooit kinderen wilde, je wordt geboren, je groeit op, leert waarden en normen, dan leer je een jongen (in mijn geval) kennen en met hem trouw je en van hem krijg je jouw kinderen en leef je nog lang en gelukkig. Ik heb ook geleerd hoe je met je partner omgaat en hoe je je kinderen opvoedt. Of ik ooit kinderen wilde en dat de optie bestond ze niet te krijgen is mij niet geleerd. Wat mij wel geleerd is is hoe je op kinderen (zusjes en nichten en neven) let, hoe je ze verzorgt en hoe je met ze omgaat en hoe je ze van kind ziet opgroeien tot jonge mannen en vrouwen (waar je ook trots op bent). 

Toen ik mijn vriend kreeg was het eerste (daar lijkt het nu op) wat wij vroegen aan elkaar of wij wel kinderen wilden, niet perse van elkaar maar gewoon in het algemeen, het antwoord daarop was gelukkig 'ja'. We konden met een gerust hart verder met elkaar. 

Op een bepaald moment ben ik er dus inderdaad achter gekomen dat het ook mogelijk is om zonder kinderen door het leven te gaan. Ergens klinkt het leuk, maar die gedachte heeft nooit lang stand gehouden. Ik denk dan altijd aan hoe het zal zijn om als oud vrouwtje door het leven te gaan en alles wat het leven jouw gegeven heeft niet aan jouw kind te kunnen doorgeven. Ik heb een tante die geen kinderen heeft en zij doet het prima, zij heeft ons altijd gesteund en geholpen waar nodig en wij kijken allemaal naar haar om, dus ja blijkbaar krijg je ook wat terug van je neefjes en nichtjes. Uiteindelijk was mijn conclusie dat ik toch graag kinderen wilde en ze op een bepaald moment ook zou krijgen.

Als jonge vrouw wilde ik altijd op mijn vijfentwintigste mijn eerste kind krijgen, het leek mij gewoon een mooie leeftijd om te beginnen aan kinderen. Ik heb er ook altijd heel sterk in geloofd dat wanneer het moment er zou zijn om echt te stoppen met anticonceptie ik dat ook zou weten, hoe ik dat zou weten wist ik nog niet maar ik zou het weten. Ik ben getrouwd op mijn een en twintigste, dus dat was geregeld. En op een bepaald moment zijn wij verhuisd naar Nederland en werd ik op een dag ook vijfentwintig. Geen baby en geen gevoel dat mij verzekerde dat het nu moest gebeuren. Integendeel kreeg ik rond die tijd het gevoel dat ik er niet klaar voor was en niet genoeg spullen in mijn huis had (!) en blablabla, smoesjes om het nog niet te doen. Gelukkig was ik niet heel erg teleurgesteld in mijn besluit. Mijn man en ik studeerden nog allebei en we waren met onze gedachten niet bij het verzorgen van een kind, dus dat besluit was terecht. Verder maakte ik mij ook druk over hoe mijn lichaam zou veranderen en of ik mijn figuur weer terug zou krijgen en meer van dat soort onzin. Hopelijk kunnen meerdere jonge vrouwen zich hierin herkennen. Ik dacht ook dat ik nog meer van de wereld wilde zien en dat het krijgen/hebben van kinderen mij/ons daarin zou belemmeren. 

Intussen ben ik een aantal jaren verder. Mijn man is afgestudeerd, hij heeft bereikt wat hij hier wilde bereiken en is klaar om vader te worden. Ik ben nog niet afgestudeerd en ik ben al klaar om moeder te worden. Ik ben nu bijna acht en twintig jaar en mijn gedachten rond een kind zijn helemaal veranderd. Vroeger dacht ik dat ik mijn lichaam en figuur kwijt zou raken wanneer ik in verwachting zou zijn. Nu denk ik aan mijn groeiende buik (het is nog niet zo ver), aan hoe het elke maand boller gaat worden, aan hoe ik vol trots rond ga lopen dat mijn buik boller aan het worden is, aan hoe mooi het gaat zijn om te weten dat er leven in mij is, aan de bewegingen die mijn kindje gaat maken en waar we samen van gaan genieten, aan de mooie echo's die zullen afdrukken, aan hoe ik heel graag mijn kindje wil zien, aan hoe graag ik het allemaal wil ervaren en wil voelen. Erg romantisch. Ik weet ook dat er minder leuke kanten zijn aan een zwangerschap, maar ik ben helemaal bereid om ze voor lief te nemen en ze als een teken te zien dat ik beter mijn best moet doen en dat het goed gaat met ons.

Het is niet te begrijpen, maar toch is het waar. Een paar weken geleden voelde ik een grote strijd in mij. Mijn verstand zei dat ik nog een jaar moest wachten (omdat ik mijn studie nog niet af heb) met het krijgen van kinderen en mijn hart zei dat het nu moest gebeuren. Mijn hart heeft deze strijd gewonnen en wat een innerlijke rust heb ik gevonden. Ik heb altijd geweten dat als het moment er zou zijn dat ik het zou weten. Het moment is nu. 

Ik heb mijn studie bijna af. Ik heb nu andere landen van de wereld gezien. Mijn huis heeft genoeg spullen. Mijn familie heeft lang genoeg gewacht op onze kinderen, wij hebben lang genoeg gewacht om het wonder te mogen ervaren. Ik heb alles wat ik wilde hebben binnen handbereik. Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar om de offers te brengen die de tijd en de omstandigheden van mij verwachten. Ik ben klaar om mijn lekkere leven zoals die nu is te veranderen en plaats te maken voor ons wondertje. Ik weet ook dat een kind geen belemmering is, maar een deel van mij en mijn man. Iemand die samen met ons op weg gaat. 

Iemand die van ons verwacht dat wij de juiste beslissingen nemen voor ons. Iemand die ons leven rijker en mooier maakt.

Doktersbezoek

Deze blog heet samen op weg naar mijn zwangerschap, omdat ik inzie hoe belangrijk het is om dit samen met je partner te doen. Het is zo fijn om samen te denken over dingen en iemand te hebben die je een totaal andere kant van het verhaal laat zien. Daarnaast heb ik veel mensen om mij heen die mij tips en adviezen geven om het geheel tot een succes te maken. Dit proces begint bij de voorbereiding op de conceptie tot en met met de zwangerschap, maar dit is slechts het begin. Want je kinderen opvoeden en zien opgroeien gaat de rest van je leven door. Het is fijn om te weten dat ik niet alles hoef te bedenken en dat ik altijd bij iemand terecht kan.

Vrijdag 1 november 2013 was de laatste dag dat ik de pil gebruikt hebt. Nu is het wachten tot de nieuwe cyclus begint. De dokter zegt dat de ovulatie ongeveer 14 dagen na de eerste menstruatie is, dat moeten we dus goed in de gaten houden.

Ik ben nu 59,8 kg en vanaf vandaag ben ik ook begonnen aan de foliumzuur tabletten. We hebben meteen een combinatie pil gekocht, hierin zitten foliumzuur, vitamine D, ijzer e.a. vitaminen. 

Wij zijn ook overgestapt op biologisch eten. Dit wordt nog een hele klus, omdat mijn ouders niet zo streng zijn met hun inkopen. Voor mijn gevoel eten wij wel gezond, maar dit is slechts wat ik denk. Hoe weet ik nu of het ook echt zo is? De stand van zaken is dat wij gevarieerd eten: veel fruit, twee of drie verschillende groenten per keer, zeker één keer vis per week, twee keer per week vlees of vleesproducten, veel water, weinig chips, weinig frisdrank, regelmatig uiteten en ik kan zo door gaan. Al met al is onze voeding gevarieerd. Voorlopig weet ik niet wat ik nog meer kan doen aan een gezonde levensstijl.

Verder doe ik ook aan sport. Ik doe aan cardio, zumba en body power. Volgens de dokter mag ik dit door blijven doen, maar ik moet vooral goed luisteren naar mijn lichaam. Ik ben sinds juni 2013 lid van een sportschool en ik ben op den duur zelfs vijf keer per week gaan sporten. Voor mij is dat fanatiek sporten. Het ging mij vooral om wat vet te verbranden en mijn conditie te verbeteren, gelukkig is dit ook gelukt. Daartegenover staat dat ik heel oktober niet ben gaan sporten. Sinds gisteren ben ik weer gegaan en over een dag of twee ga ik weer, nadat de spierpijn wat minder is. 

Waar het mij nu om gaat is om mij beter bewust te worden van mijn eigen lichaam, te leren luisteren naar mijn lichaam en vooral te doen wat het van mij vraagt. Net als elke andere moeder wil ik ook alles goed voorbereiden en ons kindje krijgen.