How the mind works

Het is grappig om te ervaren dat je op de ene dag zo hoopvol bent en de volgende dag het niet ziet zitten. Het lijkt wel een ping pong game.
Toen we besloten om te  stoppen met anticonceptie heb ik veel opgezocht over gezond leven en gezonde voeding. Dat is volgens mij een passeerd station. Ik maak me nog steeds zorgen over  waarom het niet lukt, maar aan ons eten ligt het niet meer. Of toch wel? Toen ik nog in Suriname woonde waren er wel vaker mensen in mijn directe omgeving zwanger en nu lijkt het veel minder. Dat vind ik vreemd, omdat ik nu in een veel grotere stad woon en ik dacht dat het er meer zouden zijn. Om terug te komen op het eten, ik moet nu veel beter letten op de kwaliteit van het eten en dat hoefde vroeger niet. Mijn oma plantte groente en mijn ouders kweekten kippen en dat is waarmee ik ben opgegroeid.  Volgens mij ben ik wel opgegroeid met gezonde voeding en weet ik ook wat goede kwaliteit is, ik kan het in ieder geval wel proeven. Nu ik volwassen en zelfstandig ben is het mijn taak om de juiste keus te maken. Volgens mij doe ik het vrij goed, we eten gevarieerd, gezond en vers. En dan komt de vraag: ligt het aan het eten of aan mij? (Donderslag en bliksem)
Als het aan mij ligt, dan hoef ik het nog niet te weten. We zijn nog niet zo lang aan het proberen en ik ben 28 en ik zit nog in juiste leeftijdsgroep om  probleemloos een kind te krijgen. Wat wel een spelbreker is is dat ik me zo druk maak om niets. Ik zit nu te stressen om mijn studie ( nergens voor nodig, wat nu niet kan, komt later) en ik maak me zorgen om een zwangerschap die er niet is, dus waarom stress ik eigenlijk? Ik stress, omdat ik bang ben dat ik mooiste deel van mijn leven ga missen. Ik zie een zwangerschap en het krijgen van kinderen als mijn taak als vrouw. Het hoort bij het vrouw zijn en ik wacht er al zeker mijn halve leven op. En wat doe ik als het niet op mijn pad ligt? Ik weet dat er genoeg koppels zijn die een kind adopteren en dan volbreng ik ook mijn leven op een zinvolle manier. We streven allemaal naar voldoening in het leven. Gaat een adoptie mij ook voldoening geven?
Als ik nu beter inzoom op het hele concept van kinderen krijgen, dan stel ik mezelf de vraag wat wil je bereiken? Een zwangerschap is mooi, maar slechts een heel klein deel van het totaal plaatje. Als taak van ouders zie ik dat je moet zorgen voor een goede opvoeding ( een veel omvattend woord) en dat zowel geestelijk als lichamelijk, je moet je kinderen sturen en begeleiden, waar nodig zelfs terug kunnen roepen, je moet je kinderen een goede opleiding gevenen ook helpen om een goede studie keuze te maken, we komen als mens zo vaak keuzes tegen die bepalen hoe ons leven eruit zal zien vanaf dat punt en als ouders kun je je kind helpen. Maakt het dan nog uit of het kind uit jouw buik komt? Nee! Als je een kind op het rechte pad wilt zetten en hij is er tegen, dan gaat dat kind zich tegen jou verzetten ongracht of hij uit jouw buik komt of niet. Met andere woorden het gedrag van een kind blijft hetzelfde ongeacht of hij uit jouw buik komt.
En als ik weer naar baby foto's van collega's kijk, dan denk ik dat het ook wil met alle klachten die voor mij bestemd zijn. Voorlopig laat ik het op ping pong, dat houdt het leven spannend.

Strike two

Wat is het toch een teleurstelling als je weer ongesteld wordt. Er zijn weer twee maanden voorbij sinds de laatste pil en eigenlijk zou ik al zwanger willen zijn. Dat het de eerste maand niet lukte was wel duidelijk. En dat het de tweede maand ook niet zou lukken was ook te verwachten. Ik had het de week van de ovulatie zo druk met het afsluiten van het (school)jaar dat ik wist dat het niet zou komen. En toch ervaar ik het als een grote teleurstelling en mislukking. Mijn man en ik hebben de week na de ovulatie een heerlijke week in Marokko doorgebracht en zo zijn wij weer tot rust gekomen. Er was rust tot het moment dat ik hem zei dat ik ongesteld was geworden. Die arme man kon niet meer slapen en dacht aan allerlei doom-scenario's. Uiteraard deed ik ook mee, ondanks ik mij rustig hield. Wat als er een fout bij hem was of als de fout bij mij was? Hoe zouden we het dan doen? Wie zouden we dan vragen om een kindje van te krijgen of voor ons te krijgen? Wat doen we toch zo verkeerd? Allemaal vragen die je niet kunnen laten slapen en ook niet kunnen laten relaxen. 
Toen ik mijn buurvrouw vertelde van ons voornemen, was het eerste dat zij zei om het vooral rustig aan te doen en het proces te accepteren zoals het komt. Maar die freaking onzekerheid die ermee komt is zo frustrerend. Mijn man en ik allebei mensen die het vreselijk vinden om in onzekerheid te leven en die zwangerschap is wel een grote bron van onzekerheid. 

Uiteindelijk kun je toch niets eraan doen en moet je het gewoon afwachten. Zoals een leerling van mij het zei "een kind neem je niet, een kind krijg je". Hij zei dat zijn moeder dat altijd zei en dit heb ik ook van meerdere mensen gehoord, maar toen mijn leerling dat zei was het toch anders. De eerste gedachte die ik kreeg is dat hij naar zijn moeder luisterde en dat hij de dingen ook onthoudt. Diezelfde leerling zei ook dat als ik een kind wilde het wel snel zou komen, omdat ik door zoveel goede fibes omringt ben dat het niet anders kan dan goed gaan en dat heeft mij toch echt geraakt. Zoiets vergeet je toch niet zo snel, zo vanuit het hart. 
Dit geeft toch weer nieuwe energie om met goede moed verder te gaan en het nog een keer te proberen en nog een keer en nog een keer. Tenslotte hoef ik mij voorlopig nergens druk over te maken. De dokter zegt dat het ongeveer een jaar kan duren voordat ik zwanger ben en zo ver zijn we nog lang niet. Als ik naar baby-programma's kijk, dan zie ik toch regelmatig vrouwen die vertellen dat ze lang bezig waren en het is ze toch gelukt. En een ding is zeker: die pil hoef ik niet meer. Het maakt niet uit hoe lang het duurt, want wanneer het kindje er is, dan ga ik toch heel blij en ik vind dat hij/zij het wachten waard is.