Het is intussen vier weken geleden dat ik gestopt ben met de pil. Ik ben heel enthousiast begonnen aan mijn traject en eigenlijk mijn nieuw leven. Nog nooit in mijn leven was ik zo enthousiast en gemotiveerd om alles goed te doen. Ik zoek naar informatie op het internet, ik praat met buren, vriendinnen en familie over wat goed en gezond is, ik koop boeken over zwangerschap en ga zo maar door. Vroeger toen ik aan iets begon ging het erg impulsief: ik vind het leuk, dus ik doe het en ik zie het wel. Dit is voor het eerst dat mij zo druk maak en alle informatie opzoek. Waarschijnlijk hoort het bij de tijd waarin ik leef en misschien ook het land en misschien ook de leeftijd.
Vier weken geleden heb ik netjes op mijn kalender de data van mijn eerste menstruatiedag en in theorie de dag van mijn ovulatie aangestipt. Motivatie doet dat met mij, ik moet alles precies en zeker weten. Ik voelde mij goed en ik heb alles volgens "het boekje" gedaan en volgens mezelf zou het wel gelukt moeten zijn. In de afgelopen vier weken heb ik weer aambeien gekregen en erg veel moeite en pijn gehad die erbij hoort, ik heb allerlei nieuwe sappen leren drinken (in het bijzonder om de aambeien te verhelpen), ik heb tijdschriften over zwangerschap gekocht, ik heb uit het niets een blaasontsteking gekregen, ik ben vaker naar de dokter gegaan dan gebruikelijk is voor mij en ik ben heel erg gelukkig geweest.
Een paar dagen geleden werd in 's nachts wakker met buikpijn. Eerst dacht ik dat ik naar de wc moest en ik ben opgestaan en gaan plassen. Het hield niet op, daarna ben ik nog twee keer achter elkaar opgestaan om weer op de wc te zitten. Toen had ik het wel gehad, want wat zal het anders zijn en ik werd koud. Een paar uur later werd ik wakker met de verschrikkelijke drang om te plassen. Ik ben weer opgestaan om te gaan plassen en de drang hield niet op en daarnaast voelde ik een nare pijn in de omgeving van mijn blaas. De pijn hield maar niet op en het enige wat wel hielp was op de wc zitten en mijn blaas ontspannen. Op den duur ben ik weer in bed gegaan en ik heb mij op iets anders dan de pijn geconcentreerd en toen ik weer even in slaap vallen. Na niet al te lange tijd werd weer wakker om te gaan plassen en de pijn bleef aanhouden. Er zat niets anders op dan mij ziekmelden en naar de dokter gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Voor ik naar de dokter ging moest ik eerst mijn temperatuur opmeten. Dat heb ik ook gedaan en ik heb daarna ook mijn urine laten testen. De assistente zei dat ik het goed had aangevoeld en dat het inderdaad een blaasontsteking is. Ze zei erbij dat het ook zou kunnen dat ik zwanger ben en ik heel hard knikken dat het ook zo kon zijn. Zij vroeg hoe lang en ik zei dat als het zo was dat het dan twee weken zo zou zijn. Dus zij heeft ervoor gezorgd dat ik de juiste medicijnen kreeg en ik mocht naar huis. Ik was helemaal in de wolken van mijn blaasontsteking, want ik dacht dat het het teken was dat ik zwanger was. Natuurlijk ook mijn man (en mijn vriendinnen) berichtjes gestuurd en verteld hoe en wat bij de dokter. Later die dag heb ik ook zwangerschapstests gekocht en ik zou het pas gebruiken als mijn man thuis was. Van de buurvrouw en mijn vriendin had ik al gehoord dat je liever 's ochtends kan testen, maar wij konden niet wachten en hebben het alsnog die avond getest. Het resultaat was niet zwanger. Dan wordt je wel helemaal down. Ik wilde het niet geloven en ik schreef die negatieve test toe aan een verdunde plas die eruit kwam, omdat ik zo vaak moest plassen op een dag. Ik zou wachten en na een week of zeker na de kuur weer proberen. Ook dat hoefde niet, want de volgende ochtend kwam de menstruatie al. Hieruit concludeerde ik dat het toch echt niet zo was. Na nog een paar uren down zijn had ik het gehad en kreeg ik weer nieuwe moed (ook dankzij mijn man).
Na tien jaren de pil geslikt te hebben is het niet vreemd dat je lichaam ook wat ontwenning nodig heeft. Gelukkig is de menstruatie hoeveelheid weer haar oude zelf en heb ik ook het gevoel dat de natuur het nu wel weer overgenomen heeft. Dus nieuwe maand, nieuwe kansen. We gaan ervoor. Als ik geduldig wacht op de natuur om haar werk te doen, dan hoef ik mij verder geen zorgen te maken.
Het gekke is dat ik echt dacht dat ik zwanger was en dat ik ook allerlei dingen voelde in mijn buik. Ik moest ook van mezelf beter gaan letten op mijn lichaam en de signalen die het gaf. Het is alleen zo dat ik dan dingen ben gaan zien die er niet waren. Of mijn lichaam speelt een spelletje met mijn hersenen of omgekeerd, maar ergens ben ik voor de gek gehouden. Toch kan ik erom lachen en als het nodig is ga ik er nog een keer in trappen.
